Vijfentwintig lentes jong en al vier topalbums op je conto hebben staan en met weinig promo volle zalen trekken. Weinigen zullen het MJ Lenderman nadoen in een niche genre als roots of indie-rock, maar goed nieuws doet snel de ronde vandaag de dag waar jongeren hun muziek delen op het internet en onmisbare tips doorspelen over de grenzen heen. Ook in de Botanique mag Lenderman en zijn band voor de uitverkochte zaal van het Museum spelen, nadat de Witloof Bar hopeloos te klein bleek. De concurrentie was nochtans niet min, met Fontains DC die een paar kilometers verder een uitverkocht Vorst Nationaal op zijn kop mochten zetten. Het concert van MJ Lenderman mocht nochtans ook buigen op een veelal jong publiek in een genre waar normaal vooral alle tinten van grijs onder het publiek zijn te bespeuren. De toekomst is dus verzekerd voor MJ Lenderman, die vanavond moeiteloos alle zieltjes kon veroveren en een slagje sneller deed slaan, in een stevige set die breed uitwaaierde van Dinosaur Jr, John Mascis tot Dinosaur Sr, Neil Young. Gitaarduels en fuzzy sounds troef vanavond, maar ook pedal-steel en country-fidles deden onze harten smelten.

MJ Lenderman’s wortels liggen in de banjo staat North Carolina, meer bepaald in Asheville, waar hij zijn eerste muzikale stappen zette als drummer van Indigo de Souza, maar al snel naar de grungy gitaar greep, als gitarist van de noisy indie-rockers van Wednesday. Als jonge snaak was hij gek van de muziek van wijlen Jason Molina en Mark Linkous, maar ook van top singer-songwriters en troubadours als Warren Zevon, Bob Dylan of andere Neil Young's. Al deze haakjes uit het verleden zijn duidelijk blijven hangen en in 2019 ziet zijn eerste zelfgetitelde album het daglicht, dat zeker de fans van het helaas uitgedoofde Pinegrove nauw aan het hart zullen drukken. Vandaag is hij op tournee met zijn alom de hemel ingeprezen vierde album “Manning Fireworks”, waar hij zowel caricaturen van personages schept als in zijn eigen ziel laat kijken, dit alles drijvend op een heerlijke, eigen country-grunge sound.

De set vanavond zal ook volledig in die richting draven en hij draait er met zijn begeleidingsband The Wind, het hele, negen songs tellende album door aangevuld met enkele krakers uit het verleden. We mogen bij de start al dadelijk op een verliefd wolkje pedal steel drijven in de melancholische country tune “Joker Lips”, waarna het stomende “Wristwatch” ons doet baden in southern Drive-by Truckers vibe. In “Rudolph” steekt Lenderman als indie rocker en schitterende gitarist nog een tandje bij in Pavement stijl in een eindeloos mooi gitaarduel, om dan snikkend, donker af te dwalen in het duister, low-core klinkende “Toontown”. De romantisch walsende titeltrack “Manning Fireworks”, met snijdende country fiddle en bevende tremolo op gitaar, mag ook niet ontbreken en wordt heupwiegend met country kreten onthaald, door een enthousiast publiek, dat letterlijk op zijn knieën gaat tijdens de roestige gitaarsolo’s van een stompende, zompige alt country-rocker als “On My Knees”. “No Mercy” laat dan weer in droefheid alle harten bloeden en straalt een enorme eenzaamheid en verscheurdheid uit, zoals ook de beste Robin Proper Sheppard van Sophia ze tentoon kan spreiden. Ook “Rip Torn” grijpt ons naar de keel met een bijtende viool en de aangrijpende zang van MJ, die de beste Will Sheff van Okkervil River naar de kroon steekt. Als meest uitzinnige song van de ganse set en drijvend op een hels punk ritme, plakte “SUV” ons met maag en darmen tegen de muur met feedbackende, op full distortion gierende gitaren, die menig hoofdje aan het headbangen krijgen.

Zin voor humor heeft MJ Lenderman ook, toen hij bij de aanhef van een al even komische tekst, in het mediterende "Catholic Priest”, aanhaalde “This is a true story”. We laten even in het midden of dit autobiografisch was of niet, maar in een van Neil Young ontleende “Lotta Love”, geeft hij ons ook nog een wijze levensles mee, met een hint naar de Amerikaanse verkiezingen in de zin “It’s gonna take a lotta love, to change the way things are”. Het is in Neil Young stijl dat MJ Lenderman de avond afsluit met een heerlijk stuwende rocker “Tastes Just Like It Costs”. Neil Young ligt de man duidelijk nauw aan het hart, zoals we tevens mochten smaken in het bedwelmende, op trage single gitaarnoten drijvende, nieuwe nummer, “Pianos”, dat zachtjes uitdooft op bas en pedal-steel.

MJ Lenderman is een supertalent waar we het laatste nog niet van gehoord hebben. Het is een unieke ervaring dat je zulke bands in een knus, intiem kader kunt beleven en het is misschien wel de laatste keer geweest. Want goed nieuws gaat rond als een vuurtje en trekt volle, grote zalen. Ooit zagen we Jason Isbell en Big Thief ook debuteren in de Witloof Bar en voor MJ Lenderman kunnen de dingen moeiteloos even snel gaan na zulk een pracht concert. Hij verdient alleszins alle succes.

Yvo Zels